Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kędzierzynie Koźlu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 lutego 2013r.

Sąd Rejonowy w Kędzierzynie – Koźlu w Wydziale II Karnym w składzie:

Przewodniczący Sędzia SR M. A.

Protokolant Marta Mazur-Dziuba

po rozpoznaniu w dniu 16 listopada 2012r., 12 grudnia 2012r., 18 grudnia 2012r. i 13 lutego 2013r. w K. sprawy

M. D. – syna G. i M. z d. W., ur. (...) w K.

oskarżonego o to, że:

w dniu 27 lutego 2012 roku w K. woj. (...), przy ul. (...) na parkingu przed przychodnią (...) poprzez przecięcie przy użyciu nieustalonego ostrego narzędzia dokonał zniszczenia mienia w postaci czterech sztuk opon w zaparkowanym samochodzie osobowym marki R. (...) koloru czerwonego o nr rej. OK. (...) o wartości strat 1.976 zł, działając w ten sposób na szkodę V. S. (1),

to jest o przestępstwo z art. 288 § 1 kk,

I

uznaje oskarżonego M. D. za winnego popełnienia czynu opisanego w części wstępnej wyroku, a stanowiącego występek z art. 288 § 1 kk i za to na podstawie art. 288 § 1 kk orzeka wobec oskarżonego karę 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności,

II

na podstawie art. 69 § 1 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk wykonanie orzeczonej w punkcie poprzedzającym kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres 2 (dwóch) lat próby,

III

na podstawie art. 73 § 1 kk oddaje oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora,

IV

na podstawie art. 71 § 1 kk orzeka wobec oskarżonego karę grzywny w wysokości 50 (pięćdziesiąt) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 30 (trzydziestu) złotych,

V

na podstawie art. 46 § 1 kk orzeka wobec oskarżonego obowiązek naprawienia szkody na rzecz pokrzywdzonej V. S. (1) poprzez zapłatę kwoty 1.976,00 (jednego tysiąca dziewięciuset siedemdziesięciu sześciu) złotych,

VI

na podstawie art. 230 § 2 kpk orzeka zwrot dowodu rzeczowego w postaci płaszcza męskiego ujętego w wykazie dowodów rzeczowych nr I/78/12 Drz 425/12 na k. 54 akt sprawy na rzecz oskarżonego M. D., jako zbędnego dla dalszego postępowania karnego,

VII

na podstawie art. 627 kpk zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe tj. poniesione w sprawie wydatki w kwocie 130 (stu trzydziestu) złotych, oraz na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 2 Ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych obciąża oskarżonego opłatą w kwocie 270 (dwustu siedemdziesięciu) złotych.

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

M. D. i V. S. (1) poznali się 24 grudnia 2011r. W tym dniu mężczyzna ten przebywał w McDonald’s, a kobieta przyjechała do córki, która tam pracowała. Od tej daty utrzymywali kontakt i często spotykali się. M. D. pierwszy raz odwiedził V. S. (1) w jej mieszkaniu położonym w K. przy ul. (...) już w dniu 26 grudnia 2011r. Potem spotykali się co dnia lub co drugi dzień. Zazwyczaj mężczyzna przychodził do jej mieszkania lub razem wyjeżdżali w różne miejsca. Obdarowywał ją kwiatami i woził samochodem. Po krótkim czasie zaczęli razem sypiać. Po połowie stycznia kobieta obchodziła urodziny. Wówczas zaprosiła znajomych oraz M. D. do klubu (...) w K.. Podczas tej imprezy usłyszała od innych osób nieprzyjemne opinie na temat ówczesnego partnera. Przez jakiś czas spotykała się jeszcze z nim, ale w połowie lutego podjęła decyzję o zerwaniu znajomości. Wysłała do M. D. dwie wiadomości sms o nieprzyjemnej treści. Od tego czasu rozmawiali telefonicznie i widywali się czasami, ale już nie sypiali razem.

W dniu 27 lutego 2012r. po godzinie 23.00, V. S. (1) wracała swoim samochodem marki R. (...) z pracy do domu. Zaparkowała pojazd pomiędzy innymi samochodami na parkingu usytuowanym przy ul. (...) przed budynkiem, w którym mieści się między innymi przychodnia zdrowia. Po zamknięciu samochodu pilotem, udała się do domu. Ten fakt zaobserwował M. D., który jechał za nią. Kiedy kobieta oddaliła się, idąc chodnikiem, podszedł do jej samochodu. Następnie obchodząc pojazd schylał się przy każdym kole i przeciął opony ostrym narzędziem. Równie zdecydowanym krokiem odszedł w kierunku, z którego nadszedł. Ten moment został zarejestrowany przez kamerę przemysłową znajdującą się nad wejściem do pobliskiej apteki. W godzinach południowych dnia następnego V. S. (1) stwierdziła w swoim samochodzie przebite opony. W związku z tym złożyła zawiadomienie w Komendzie Powiatowej Policji w K. o popełnieniu przestępstwa na jej szkodę. Przybyli na miejsce policjanci stwierdzili przebite cztery opony w samochodzie R. (...). W związku z tym zabezpieczyli nagranie z kamery rejestrujące wejście do apteki wraz z pobliskim parkingiem. Poinformowali także zgłaszającą, iż jest to kamera przemysłowa, zatem nagranie może być gorszej jakości. O tym zdarzeniu V. S. (1) telefonicznie poinformowała M. D.. Kiedy poinformowała go o nagraniu z kamery, był wyraźnie zaniepokojony. Kobieta poprosiła go o pomoc w odtworzeniu nienajlepszej jakości nagrania wiedząc, iż ma on znajomego, który takimi rzeczami zajmuje się. Podzieliła się także z nim informacją, iż podejrzewa o zniszczenie opon młodych ludzi, którzy mogli tego dokonać w akcie zemsty za zgłoszenie pobicia jej syna, co miało miejsce wcześniej. Jednak, kiedy kobieta obejrzała nagranie z monitoringu odtworzone jej przez policjanta, była bardzo zaskoczona. Od razu rozpoznała, że tą osobą, która zniszczyła opony w jej samochodzie, jest M. D.. Rozpoznała go po sylwetce, charakterystycznym chodzie, ubiorze, który znała oraz po łysinie na czubku głowy, która pozostała u tego mężczyzny po przeszczepie włosów. Swoje spostrzeżenia przekazała policjantowi, który zakazał jej kontaktu ze wskazanym sprawcą. Po obejrzeniu nagrania kobieta była rozżalona i przerażona. Po powrocie z Komendy Policji swoimi uwagami od razu podzieliła się z sąsiadką K. T. (1), która wiedziała, że spotykała się z M. D.. Mimo zakazu policjanta, udała się do miejsca zamieszkania mężczyzny. Tam zastała jego rodziców i przekazała im, co zrobił jej ich syn. Poinformowała ich także, iż winien jej zapłacić za zniszczone opony. Zmuszona była kupić cztery nowe opony, za które zapłaciła kwotę 1.976 zł. Po tym czasie M. D. nie kontaktował się już z nią. Zaprzestał także kontaktu na F.’u z córką kobiety i nie odwiedzał jej w miejscu pracy, jak to robił uprzednio często.

dowód: - zeznania świadka V. S. – k. 1-2, 8, 14, 27-30, 59-60, 97, 101,

- po części zeznania świadka K. S. – k. 34, 97,

- po części zeznania świadka T. G. – k. 38-39, 98,

- po części zeznania świadka T. P. – k. 43, 98,

- po części zeznania świadka Ł. S. – k. 101,

- po części zeznania świadka S. S. – k. 115,

- po części zeznania świadka D. S. – k. 115-116,

- po części zeznania świadka K. T. – k. 116,

- po części zeznania świadka J. S. – k. 116,

- po części zeznania świadka A. J. – k. 116,

- w części wyjaśnienia M. D. – k. 18-20, 27-30, 96, 101,

- protokół oględzin – k. 12, 51,

- protokół przeszukania – k. 48-50,

- protokół okazania – k. 52,

- wydruki zdjęć – k. 111-114.

M. D. jest rozwiedziony. Nie ma osób na utrzymaniu. Majątku nie posiada. Zamieszkuje w R. wraz z rodzicami. Pracował poza granicami kraju, a obecnie jest na zasiłku dla bezrobotnych. W przeszłości nie był leczony psychiatrycznie. Do tej pory był karany jeden raz. Sąd Rejonowy w Kędzierzynie-Koźlu wyrokiem z dnia 24 sierpnia 2011r. skazał oskarżonego za czyn z art.. 178a § 1 kk.

dowód: - wyjaśnienia M. D. – k. 96,

- dane osobowe – k. 31,

- dane o karalności – k. 95.

Oskarżony M. D. składając wyjaśnienia w postępowaniu przygotowawczym nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Podał, iż w dniu 27 lutego 2011r. w godzinach od 20.00 do 22.00 przebywał na treningu piłki nożnej na sali gimnastycznej w swojej miejscowości, po czym wrócił do domu i położył się spać, co mogą potwierdzić jego rodzice. Podczas konfrontacji z pokrzywdzoną dodał, że po treningu poszedł z kolegami na piwo. Zaznaczył, że jest pomawiany przez V. S. (1), która rozpowiada nieprzychylne informacje o jego życiu intymnym. Słuchany przed Sądem nadal nie przyznał się do popełnienia przestępstwa odmówił składania wyjaśnień. Na pytanie stwierdził, że pokrzywdzona utrzymuje kontakt z jego byłą żoną i jest to forma zemsty, ale nie wie, za co V. S. (1) miałaby się mścić. Zarówno w postępowaniu przygotowawczym, jak i przed Sądem zaprzeczał, aby łączyły go z pokrzywdzoną stosunki intymne, a utrzymywał, że były to kontakty koleżeńskie. Na odtworzonym nagraniu z monitoringu w mężczyźnie nie rozpoznał siebie.

dowód: - wyjaśnienia M. D. – k. 18-20, 27-30, 96, 101

Sąd zważył, co następuje:

wina i sprawstwo oskarżonego M. D. w zarzucanym mu czynie, zdaniem Sądu, nie budzą wątpliwości.

Sąd stan faktyczny ustalił na podstawie dowodów zgromadzonych w sprawie, a to szczególnie zeznań pokrzywdzonej V. S. (1), którym Sąd dał wiarę, a nadto mając na uwadze inne dowody ujawnione podczas przewodu sądowego, w tym protokołów oględzin, przeszukania i okazania, czy wydruków zdjęć z monitoringu. Powyższe dowody są ze sobą na tyle spójne, logiczne i konsekwentne, że na ich podstawie można było odtworzyć rzeczywisty i jednolity przebieg zdarzenia z udziałem oskarżonego. Istotne znaczenie dla sformułowania ostatecznych wniosków co do przebiegu wypadków owej nocy miały także, choć po części, zeznania S. S. (2), D. S. (2) i K. T. (1) oraz K. S. (2), T. G. (2), T. P. (2), Ł. S. (2), J. S. (2) i A. J. (2), a także wyjaśnienia oskarżonego M. D., które Sąd skonfrontował z pozostałymi dowodami.

Co do zasadniczej części wyjaśnień oskarżonego, Sąd nie dał im wiary bowiem nie znajdują oparcia w zebranym materiale dowodowym. Wprawdzie nie ma bezpośrednich świadków zdarzenia, to jednak nie uprawnia oskarżonego do utrzymywania, że czynu przestępczego nie dopuścił się, a jedynie jest pomawiany. Wyjaśnienia oskarżonego nie zasługują na wiarygodność z kilku względów. Po pierwsze: nie przyznał się do bliższej znajomości z V. S. (1) twierdząc, iż była to jedynie znajomość na stopie koleżeńskiej. Takiej wersji przeczą zeznania dzieci pokrzywdzonej: S. i D. S. (2) i sąsiadki K. T. (1). Z tą ostatnią pokrzywdzona była w bliskiej przyjaźni i zwierzała się jej na temat kontaktów z M. D.. W ocenie Sądu V. S. (1) nie konfabulowała na ten temat i nie miała interesu, aby sąsiadce nie mówić prawdy. Nawet po rozpoznaniu M. D. na nagraniu z monitoringu, najpierw udała się do tej sąsiadki, aby się wyżalić. Dzieci pokrzywdzonej wiedziały o kontaktach ich matki z oskarżonym. Jak zeznała D. S. (2), oskarżonemu bardzo zależało na kontakcie z jej matką i wymógł na niej numer telefonu do V. S. (1). Jak zauważył Sąd, pokrzywdzona jest bardzo otwartą osobą i nie zatajała nic w swych zeznaniach. Po wtóre: oskarżony bazował na informacjach przekazanych jej przez pokrzywdzoną – w pierwszej wersji o zniszczenie opon podejrzewała młode osoby, które pobiły jej syna i mogły to uczynić w akcie zemsty. Nadto prosiła go o pomoc w odczytaniu nagrania z monitoringu. W ten sposób oskarżony starał się zdeprymować zeznania pokrzywdzonej, która ostatecznie jako sprawcę wskazała właśnie oskarżonego. Sąd, w ślad za pokrzywdzoną, nie miał wątpliwości, iż nagranie, jako na sprawcę zniszczenia opon, wskazuje właśnie M. D.. Sąd miał możliwość obserwacji sylwetki oskarżonego, jego zachowania na sali sądowej, sposobu poruszania się, a także zauważenia charakterystycznej łysiny na czubku głowy. Porównując osobę oskarżonego do sylwetki mężczyzny nagranego w dniu zdarzenia przez kamerę, Sąd nie miał wątpliwości, iż jest to ta sama osoba. Te spostrzeżenia wraz z zeznaniami pokrzywdzonej, która nadto rozpoznała płaszcz oskarżonego, w którym był ubrany w dniu zdarzenia i został zatrzymany u oskarżonego jako dowód rzeczowy do sprawy dały – w ocenie Sądu – pełną podstawę do przypisania M. D. winy w zakresie zarzucanego mu czynu. Przeglądając nagranie z monitoringu Sąd stwierdził, że widoczny jest tylko jeden mężczyzna i nie jest to nastolatek. Po trzecie: M. D. próbował przedstawić swoje alibi na podstawie zeznań świadków – kolegów z klubu piłkarskiego, z którymi miał trenować. Sąd w żadnej mierze nie zaprzecza, iż w dniu 27 lutego 2012r. oskarżony trenował na sali gimnastycznej w R.. Jednakże treningi odbywały się od godziny 20.00 najwyżej do godziny 22.00. Jeżeli nawet oskarżony miałby potem spożywać piwo, to miał czas, aby około godziny 23.30 dojechać do K.. Zeznaniom świadków: K. S. (2), T. G. (2), T. P. (2) i Ł. S. (2) Sąd dał wiarę jedynie w tym zakresie, w jakim te zeznania pokrywały się z ustalonym stanem faktycznym. W ocenie Sądu świadkowie nie pamiętali daty 27 lutego 2012r. Jeżeli treningi na sali gimnastycznej odbywały się średnio trzy razy w tygodniu i to w różnych konfiguracjach osobowych, a obecność nie była nigdzie odnotowywana, to trudno, po czasie, w sposób jednoznaczny wskazać, że akurat tego dnia M. D. był na treningu. Pierwsi świadkowie wskazywali, że pamiętają ten dzień, bo M. D. miał nowy aparat komórkowy i robił nim zdjęcia. Następnie świadek Ł. S. (2) zeznał, że tego dnia trener miał urodziny i postawił skrzynkę piwa, którą wypili po treningu. Wreszcie zostało podniesione, czego nie pamiętali świadkowie: T. G. (2), K. S. (2) i T. P. (2), iż w tym dniu były badania lekarskie przeprowadzone na sali gimnastycznej. Jednakże żadne z zeznań tych świadków nie wskazuje, iż w godzinie późniejszej M. D. nie znajdował się w K. przy ul. (...).

Złożone przez M. D. wyjaśnienia Sąd uznał za dozwoloną, obraną przez oskarżonego linię obrony. Te fakty, które podała V. S. (1), a także jej córka D. S. (2) o momencie i sposobie zaprzestania z nią jakiegokolwiek kontaktu, w powiązaniu z zebranymi na okoliczność zdarzenia dowodami, pozwoliły na ustalenie stanu faktycznego i odpowiedzialności oskarżonego M. D.. Sąd oceniając zeznania V. S. (1), na których głównie oparł swe rozważania, nie odmówił im przymiotu wiarygodności bowiem jej zeznania zostały poparte innymi dowodami, a nie został przedstawiony żaden dowód na odebranie im waloru wiarygodności.

Dokonując uszkodzenia opon w samochodzie należącym do V. S. (1), oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 288 § 1 kk. Przepis ten stanowi, że kto cudzą rzecz niszczy, uszkadza lub czyni niezdatną do użytku, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. Samochód stanowił własność V. S. (1) i przebicie w nim opon spowodowało zniszczenie rzeczy, o jakiej mowa w cytowanym przepisie. Przeprowadzone postępowanie dowiodło, iż M. D. swoim zachowaniem wyczerpał znamiona zarzucanego mu przestępstwa opisanego w akcie oskarżenia. W tym zakresie kwalifikacja prawna czynu przedstawiona przez oskarżyciela publicznego, nie budzi wątpliwości.

W tym stanie rzeczy, z uwagi na brak wątpliwości co do sprawstwa oskarżonego i jego winy, a także kwalifikacji prawnej, należało rozważyć kwestię wymiaru kary za przypisane mu przestępstwo. Kierując się dyrektywami i zasadami wymiaru kary przewidzianymi w art. 53 kk, Sąd uznał, że kara wymierzona oskarżonemu M. D. jest karą właściwą i adekwatną do stopnia zawinienia.

Za czyn z art. 288 § 1 kk przypisany oskarżonemu Sąd orzekł karę 5 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawiesił na okres 2 lat próby.

Wymierzając oskarżonemu karę, Sąd wziął pod uwagę zarówno okoliczności podmiotowe, jak i przedmiotowe. Okolicznością obciążającą jest z pewnością jego wcześniejsza karalność. Jednocześnie Sąd miał na uwadze stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego, stopień winy oraz cele kary – zarówno w zakresie prewencji indywidualnej wobec oskarżonego, jak również w zakresie prewencji ogólnej i społecznego oddziaływania kary. Sąd miał na uwadze znaczną społeczną szkodliwość popełnionego przez oskarżonego czynu, w tym w szczególności rodzaj naruszonego dobra prawnego, jakim jest prawo własności i działanie na szkodę znanej osoby, a także brak respektu i przestrzegania podstawowych norm, jakimi są wzgląd na prawo do własności i umiejętność funkcjonowania w społeczeństwie bez naruszania fundamentalnych zasad. W ocenie Sądu orzeczona kara jest adekwatna do stopnia zawinienia. Okoliczności łagodzących Sąd w zasadzie nie dopatrzył się.

Stosownie do art. 69 § 1 kk, Sąd może warunkowo zawiesić wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności nie przekraczającej 2 lat [...], jeżeli jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Natomiast § 2 powołanego wyżej przepisu stanowi, że zawieszając wykonanie kary, sąd bierze pod uwagę przede wszystkim postawę sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste, dotychczasowy sposób życia oraz zachowanie się po popełnieniu przestępstwa. Orzeczeniu tego środka winno bowiem towarzyszyć istnienie przekonania, iż będzie to wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, w szczególności z punktu widzenia zapobieżenia jego powrotowi do przestępstwa, a z takim przekonaniem może mieć się – zdaniem Sądu – do czynienia w odniesieniu do osoby oskarżonego. Należy przy tym zwrócić uwagę na charakter popełnionego w przeszłości przez oskarżonego przestępstwa, którym było kierowanie samochodem w stanie nietrzeźwym. W tym stanie rzeczy należy zasadnie założyć, iż w przyszłości M. D. będzie już przestrzegał porządku prawnego i nie popełni kolejnych przestępstw. Obecnie należy przyjąć, iż w stosunku do oskarżonego zachodzi pozytywna prognoza kryminologiczna, wyrażona uzasadnionym przekonaniem, iż pomimo niewykonania kary pozbawienia wolności będzie on przestrzegał porządku prawnego i nie popełni ponownie przestępstwa. Sąd skorzystał zatem wobec M. D. z dobrodziejstwa o jakim mowa w art. 69 § 1 kk. Orzeczona w niniejszej sprawie kara znajduje także odzwierciedlenie w kształtowaniu świadomości prawnej społeczeństwa oraz znajduje aprobatę, iż za zachowania negatywne należy ponieść sprawiedliwą karę, a sankcja orzeczona wobec wyżej wymienionego za taką powinna być postrzegana. Zdaniem Sądu, ten okres próby pozwoli zweryfikować trafność przyjętej wobec oskarżonego prognozy kryminologicznej. W ocenie Sądu wymierzona oskarżanemu kara jest współmierna do stopnia społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu, stopnia winy, będzie zatem stanowiła dlań dostateczną dolegliwość, spełni swój cel wychowawczy i uczyni przy tym zadość wymogom prewencji ogólnej. Względy tej prewencji, zdaniem Sądu, nie sprzeciwiają się warunkowemu zawieszeniu wykonania kary. Ponadto celem wzmocnienia wykonania nałożonej na oskarżonego kary został on – na podstawie art. 73 § 1 kk - oddany pod dozór kuratora.

W kontekście popełnionego przestępstwa, Sąd uznał, że na mocy art. 71 § 1 kk zawieszając wykonanie kary pozbawienia wolności, należy wobec oskarżonego orzec grzywnę, która – w zaistniałej sytuacji – będzie stanowiła realną dolegliwość dla oskarżonego, zarówno z punku widzenia celów zapobiegawczych i wychowawczych, które ma osiągnąć kara w stosunku do sprawcy, jak również odegra istotną rolę z punktu widzenia kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa i umacniania przekonania, że zaatakowane przestępstwem dobro jest rzeczywiście chronione. Mając na uwadze możliwości finansowe M. D., grzywna w wysokości 50 stawek po 30,- złotych każda, jest wyważona i adekwatna do popełnionego czynu. Oskarżony jest człowiekiem młodym, mającym możliwości zarobkowe, a zatem, w ocenie Sądu, winien orzeczoną grzywnę uiścić. Przemawia również za tym charakter popełnionego czynu i motywacja sprawcy działającego na szkodę znanej mu kobiety.

W związku z tym, iż M. D. został skazany za przestępstwo przeciwko mieniu, a także z uwagi na wniosek pokrzywdzonej Sąd, na podstawie art. 46 § 1 kk, orzekł obowiązek naprawienia szkody na rzecz V. S. (1) w kwocie 1.976 zł, a więc wartości zniszczonego mienia. Pomimo, iż pokrzywdzona domagała się wyższej kwoty, to w żaden sposób nie udokumentowała wysokości wyrządzonej szkody ponad uszkodzone opony. Zatem, w ocenie Sądu, brak było podstawy do orzeczenia obowiązku naprawienia szkody w wyższym wymiarze.

W przedmiotowej sprawie, jako dowód rzeczowy został zabezpieczony u oskarżonego płaszcz męski. Z uwagi na to, iż w sprawie został wydany wyrok, dowód ten stał się już zbędny dla dalszego postępowania karnego. Zatem, zgodnie z treścią art. 230 § 2 kpk, należało zwrócić go osobie uprawnionej, czyli właścicielowi, którym jest oskarżony.

Ponadto, kierując się treścią art. 627 kpk oraz art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych, Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 130 zł tytułem zwrotu poniesionych w sprawie wydatków i opłatę w kwocie 270 zł. W ocenie Sądu, z uwagi na sytuację materialną, oskarżony jest w stanie ponieść orzeczone koszty w tej wysokości bez istotnego uszczerbku dla własnego utrzymania.

Mając powyższe na uwadze, Sąd orzekł jak w sentencji.