Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kędzierzynie Koźlu

UZASADNIENIE

Na kanwie niniejszej sprawy, oskarżony T. R. stanął pod zarzutem tego, że w dniu 20 marca 2017 r. w K. od ulicy (...) do ulicy (...) (woj. (...)), kierował samochodem osobowym marki A. (...) o nr rejestracyjnym (...), nie stosując się do orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego w Kędzierzynie-Koźlu, sygn. akt II K 332/15 z dnia 15.09.2015r. zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat, tj. od dnia 22.09.2015r. do dnia 22.09.2018r., tj. popełnienia przestępstwa z art. 244 k.k.

W wyniku przeprowadzonego postępowania dowodowego Sąd ustalił stan faktyczny, który w kontekście stawianego oskarżonemu zarzutu, nie budził jakichkolwiek wątpliwości. Kształtowanie ustaleń faktycznych niniejszej sprawy przebiegało przede wszystkim w oparciu o relację samego oskarżonego, uzupełnionej dowodem w postaci notatek urzędowych, odpisu wyroku sądowego oraz danymi odnośnie wcześniejszej karalności T. R..

Oskarżony ma 30 lat i posiada obywatelstwo polskie. Legitymuje się wykształceniem średnim – jest hydraulikiem. Pozostaje zatrudniony za granicą osiągając z tego tytułu miesięczny dochód w wysokości od 3500 zł do 6000 zł. T. R. jest kawalerem i ojcem trójki dzieci. Zamieszkuje wspólnie z konkubiną i najmłodszym dzieckiem, na pozostałe dzieci jest zobowiązany alimentacyjnie łożąc na ich utrzymanie kwotę 1000 zł miesięcznie. Cieszy się ogólnie dobrym stanem zdrowia, nie był leczony psychiatrycznie, neurologicznie ani odwykowo.

T. R. był dotychczas kilkakrotnie karany sądownie, w tym za przestępstwa przeciwko mieniu oraz za przestępstwo przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji.

W dniu 15 września 2015 roku w sprawie II K 332/15 za czyn z art. 178a § 4 k.k. wyżej wymieniony został skazany na karę 1 roku pozbawienia wolności, której wykonanie na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. oraz art. 70 § 1 pkt 1 k.k. Sąd warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący 4 lata. T. R. wymierzono ponadto karę grzywny w wymiarze 60 stawek dziennych ustalając wartość jednej stawki na kwotę 50 zł a w oparciu o art. 42 § 2 k.k. orzeczono względem oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat. Wyrok ten uprawomocnił się w dacie 22 września 2015r.

(dowód:



wyjaśnienia oskarżonego T. R. – k. 32,



notatki urzędowe – k. 1, 21,



dane o karalności – k. 15-16,



odpis wyroku sądowego II K 332/15 – k. 3,



dane osobowe – k. 17, 32 .)

Zgodnie z treścią art. 244 k.k., kto nie stosuje się do orzeczonego przez sąd zakazu zajmowania stanowiska, wykonywania zawodu, prowadzenia działalności, prowadzenia pojazdów, wstępu do ośrodków gier i uczestnictwa w grach hazardowych, wstępu na imprezę masową, przebywania w określonych środowiskach lub miejscach, nakazu okresowego opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonym, zakazu kontaktowania się z określonymi osobami, zakazu zbliżania się do określonych osób lub zakazu opuszczania określonego miejsca pobytu bez zgody sądu albo nie wykonuje zarządzenia sądu o ogłoszeniu orzeczenia w sposób w nim przewidziany, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

W kontekście przeprowadzonych w sprawie dowodów, okoliczności dopuszczenia się przez oskarżonego zarzucanego mu występku nie budzą wątpliwości Sądu. Swobodna ocena wszystkich przeprowadzonych w sprawie dowodów prowadzi do jednoznacznej konstatacji, iż oskarżony w czasie i miejscu opisanym w zarzucie kierował samochodem osobowym marki A. (...) o nr rejestracyjnym (...), nie stosując się do orzeczonego wyrokiem tutejszego Sądu z dnia 15.09.2015r. w sprawie o sygnaturze akt II K 332/15 zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat, tj. od dnia 22 września 2015 r. do dnia 22 września 2018r.

Na podstawie art. 37 a k.k. „ Jeżeli ustawa przewiduje zagrożenie karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 8 lat, można zamiast tej kary orzec grzywnę albo karę ograniczenia wolności, o której mowa w art. 34 § 1a pkt 1 lub 4. Tak więc, wskazać w tym miejscu wypada, iż zgodnie z powołanym przepisem w razie zagrożenia karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 8 lat, a zatem przy przestępstwach tzw. drobnej i średniej wagi, sąd może orzec, jako karę samoistną, grzywnę lub karę ograniczenia wolności ( M. K., R. Z. , Prawo karne, s. 327).

Zgodnie z brzmieniem art. 4 § 1 k.k. „ Jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa, stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest względniejsza dla sprawcy”.

Mając zatem powyższe na względzie, Sąd uznał oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego czynu, opisanego w części wstępnej wyroku, stanowiącego występek z art. 244 k.k. i za czyn ten na podstawie art. 244 k.k. stosując art. 37 a k.k. i art. 4 § 1 k.k. orzekł karę grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych, ustalając wartość jednej stawki na kwotę 30 zł.

Przy wymiarze kary Sąd kierował się dyrektywami przewidzianymi w art. 53 § 1 i 2 k.k. Zgodnie z tymi przepisami, Sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa (art. 53 § 1 k.k.).

Wymierzając karę, sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, popełnienie przestępstwa wspólnie z nieletnim, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także zachowanie się pokrzywdzonego (art. 53 § 2 k.k.).

Wymierzając T. R. karę grzywny w wysokości 100 stawek dziennych po 30 zł każda, Sąd w szczególności wziął pod uwagę sytuację rodzinną i majątkową oskarżonego. Wskazać w tym miejscu należy, iż wyżej wymieniony jest zatrudniony poza granicami kraju. Na swoim utrzymaniu posiada konkubinę z dzieckiem a ponadto jest zobowiązany alimentacyjnie wobec dwójki pozostałych dzieci z poprzedniego związku łożąc na ich utrzymanie kwotę 1000 zł miesięcznie. Sąd nie stracił również z pola widzenia faktu uprzedniej karalności oskarżonego za przestępstwa przeciwko mieniu oraz za przestępstwo przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji.

Przestępstwo z art. 244 k.k. zagrożone jest karą pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. W ocenie Sądu jednak, w realiach niniejszej sprawy nie było potrzeby orzekania względem T. R. kary pozbawienia wolności. Wymierzona kara w postaci grzywny za przypisane oskarżonemu przestępstwo średniej wagi uwzględnia wszystkie okoliczności istotne z punktu widzenia wymiaru kary, a w szczególności stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego jak również stopień jego zawinienia. Sąd uznał, iż orzeczona kara względem T. R. będzie wystarczająca, spełni z pewnością cele zapobiegawcze, także w zakresie społecznego jej oddziaływania. Sąd nabrał przekonania, iż kara grzywny ukształtowana w wyroku odniesie w stosunku do oskarżonego skutek wychowawczy, stanowi też realną dolegliwość dla sprawcy i będzie w społeczeństwie uchodziła za sprawiedliwą. Ponadto Sąd uznał, iż możliwości majątkowe oskarżonego pozwalają na zapłatę orzeczonej wobec niego grzywny. T. R. jest bowiem zasadniczo zdrową osobą, osiągającą co miesięczne dochody z tytułu zatrudnienia poza granicami kraju.

Kształtując orzeczenie o kosztach niniejszego postępowania, Sąd na podstawie art. 627 k.p.k. i art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, to jest kwotę 70,00 zł /siedemdziesiąt/ złotych tytułem poniesionych wydatków i 300,00 zł/trzysta/ złotych wymierzonej opłaty. Zdaniem Sądu, sytuacja majątkowa wyżej wymienionego (w tym przede wszystkim fakt jego bieżącego zarobkowania) pozwala zasadnie założyć, iż oskarżony uiści owe należności bez uszczerbku dla jego koniecznego utrzymania, a także osób mu najbliższych.

W konsekwencji powyższych rozważań, orzeczono jak w sentencji wyroku.

ZARZĄDZENIE

1. Odnotować uzasadnienie

2. Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć Prok. Rej. K- K.

3. Kalendarz 14 dni od doręczenia