Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kędzierzynie Koźlu

UZASADNIENIE

Na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

01 marca 2010r. Firma Produkcyjno Handlowo Usługowa (...) z siedzibą w E. przy ul. (...), wynajęła powierzchnię w Barze (...) A. B. (1) ul. (...) w K., z zamiarem prowadzenia działalności gospodarczej – urządzenia do gier video z zainstalowaniem gry zręcznościowej (automat do gier) (...) nr (...)-2010-019, a także (...) bez nr. W imieniu właścicielki lokalu sprawami lokalu zajmował się jej mąż A. B. (2). Serwisem umieszczonych automatów do gier zajmowały się wyłącznie osoby z ramienia dzierżawcy. W zakresie wygranych na automatach, gracze kontaktowali się dzwoniąc na nr telefonu umieszczony na automacie do gry.

05 lipca 2012r. funkcjonariusze ówczesnego Urzędu Celnego w O. przeprowadzili kontrolę w Barze (...) mieszczącym się w K. przy ul. (...). Zakresem kontroli objęte było przestrzeganie przepisów ustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych. W lokalu ujawniono dwa opisane wyżej automaty do gier. W chwili rozpoczęcia kontroli oba automaty były odłączone od źródła zasilania. Po włożeniu wtyczek do listwy zasilającej prąd, urządzenia uruchomiły się i po chwili zalogowały do systemu gotowego do prowadzenia gier a na ekranach pojawiły się ikony gier. W celu ustalenia czy i jakie gry mogą być przeprowadzana na owych urządzeniach, kontrolujący zdecydowali o przeprowadzeniu gry kontrolnej. Na ekranie urządzenia H. (...) wyświetliły się ikonki między innymi: punkty, czas gry, nazwy gier. Po włożeniu banknotu o nominale 10 zł wartość w liczniku punkty nie zmieniła się, natomiast zmienił się licznik czasu na malejący. Zmienił się również licznik credit i wyniósł 100 punktów kredytowych. Po wybraniu gry i stawki, na panelu sterującym zapalił się światłem pulsacyjnym przycisk „gra zręcznościowa”. Po naciśnięciu tego klawisza w momencie kiedy był kolor czerwony, urządzenie samo wykonało losowanie na bębnach i je zatrzymało a grający nie miał wpływu na wynik końcowy gry. Liczba punktów kredytowych zmniejszyła się. Kiedy gry powtórzono, efekt był taki sam i gracz dalej nie miał wpływu na wynik końcowy gry. Na miejscu stwierdzono, że gry wykazane na tym urządzeniu zawierają element losowości i urządzane są w celach komercyjnych. Wobec uzasadnionego podejrzenia, że gry na wymienionej maszynie rozgrywane były wbrew przepisom ustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych - art. 6 ust. 1 i art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych, automat został zabezpieczony i zatrzymany do dalszego postępowania.

R. R., biegły z zakresu informatyki, telekomunikacji i automatów do gier, w wydanej na użytek przedmiotowej sprawy opinii stwierdził, że gry rozgrywane na badanym urządzeniu H. (...) spełniają kryteria gier na automatach w rozumieniu ustawy o grach hazardowych z 19 listopada 2009r. Przed Sądem biegły podtrzymał treść opinii podkreślając, iż na badanym automacie rozgrywane były gry o charakterze losowym, z elementem komercyjności. Uzyskane punkty w grze nie przedłużają czasu aktywności urządzenia, który jest zależny tylko od zakredytowanej kwoty. Gracz tylko uruchamia grę a bębny zatrzymują się samoczynnie bez jego ingerencji.

Dowód:



częściowo wyjaśnienia oskarżonego P. C. – k. 59, 159-160,



częściowo zeznania świadka A. B. (2) – k. 33, 160,



częściowo zeznania świadka A. B. (1) – k. 50, 160,



zeznania biegłego R. R. – k. 179-180,



protokół z kontroli – k. 2-4,



protokoły oględzin – k. 6-10,



protokół zatrzymania rzeczy – k. 11,



pokwitowanie zatrzymania dokumentacji – k. 14,



opinia biegłego – k. 41-47.

Oskarżony P. C. posiada polskie obywatelstwo. Legitymuje się wykształceniem zawodowym z wyuczonym zawodem operator maszyn. Obecnie utrzymuje się z prac dorywczych. Jest rozwiedziony. Na utrzymaniu posiada dwoje dzieci na które miesięcznie łoży kwotę 1.200 zł tytułem alimentów. Majątku większej wartości nie posiada. Nie był leczony psychiatrycznie ani odwykowo.

Dowód:



dane o osobie oskarżonego P. C. – k. 159.

Oskarżony P. C. był dotychczas wielokrotnie karany grzywną, w tym 33 razy za przestępstwa karno-skarbowe, z czego 31 razy z art. 107 § 1 kks.

Dowód:



dane o karalności oskarżonego P. C. – k. 184-188.

Oskarżony P. C. zarówno w postępowaniu przygotowawczym jak i podczas otwartego przewodu sądowego, nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu przestępstwa. Występując bezpośrednio przed Sądem tłumaczył, iż postępowanie winno być umorzone bowiem wobec jego osoby nie ma zastosowania art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych z 19 listopada 2009r. a przedsięwzięta przezeń działalność zarobkowa jest legalna. Jak podał, w jego przekonaniu utwierdziły go liczne postanowienia o umorzeniu postępowań w tym zakresie oraz zapadłe wyroki uniewinniające w toczących się przeciwko niemu postępowaniach karno-skarbowych. Nie zaprzeczył, iż za podobne był też wielokrotnie skazany. Podkreślał w swych wyjaśnieniach, że gry urządzane na automatach jego własności, nie miały charakteru losowego. Jednocześnie nie zgadzał się z treścią opinii biegłego uznając R. R. jako „etatowego wykonawcę Urzędu Celnego” wykonującego opinie na zasadzie „kopiuj-wklej”.

Dowód:



wyjaśnienia oskarżonego P. C. – k. 59, 159-160.

Sąd zważył, co następuje:

Oskarżony P. C. stanął w niniejszej sprawie pod zarzutem tego, iż w okresie od 01 marca 2010r. do 05 lipca 2012r. w Barze (...) w K. przy ul. (...), urządzał gry na automacie o nazwie H. (...) nr ewidencyjny (...)-2010-019 zgodnie z opisem zawartym w art. 2 ust. 5 ustawy o grach hazardowych z 19 listopada 2009r., wbrew przepisom art. 6 ust. 1 przedmiotowej ustawy,

to jest popełnienia przestępstwa skarbowego określonego w art. 107 § 1 kks.

Odpowiedzialności karnej za przestępstwo skarbowe określone w art. 107 § 1 kks podlega ten, kto wbrew przepisom ustawy lub warunkom koncesji lub zezwolenia urządza lub prowadzi grę losową, grę na automacie lub zakład wzajemny, podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych albo karze pozbawienia wolności do lat 3, albo obu tym karom łącznie.

Na wstępie niniejszych rozważań wskazać należy, iż problematyka związana z możliwością pociągnięcia sprawcy do odpowiedzialności karno-skarbowej w związku z realizacją czy zabronionego określonego w art. 107 § 1 kks wymagała poczynienia kilku uwag teoretyczno-prawnych.

Przepis art. 107 § 1 kks penalizuje nielegalne urządzanie lub prowadzenie gier i zakładów wzajemnych. Naruszając porządek prawny w zakresie urządzania i prowadzenia gier i zakładów wzajemnych, sprawca godzi w interes finansów publicznych oraz monopol państwa w tej sferze. Artykuł 3 Ustawy o grach hazardowych wyraźnie stanowi, że urządzanie i prowadzenie działalności w zakresie gier losowych, zakładów wzajemnych i gier na automatach jest dozwolone wyłącznie na zasadach określonych w tej ustawie.

Normy ustawy o grach hazardowych ograniczające prowadzenie gier do określonych podmiotów i miejsc, a zwłaszcza art. 6 ust. 1 i art. 14 ust. 1, uznane zostały za przepisy techniczne w rozumieniu Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 98/34 z dnia 22 czerwca 1998r. ustanawiającej procedurę udzielenia informacji w zakresie norm i przepisów technicznych. Okoliczność niniejszą przesądził Trybunał Sprawiedliwości UE w wyroku z dnia 19 lipca 2012 r. w tezie 24 i 25 orzeczenia. Poza przesądzeniem kwestii technicznego charakteru w rozumieniu dyrektywy 98/34, przepisu art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych, orzeczenie niniejsze znalazło zastosowanie również do oceny przepisu art. 6 ust. 1 ww. ustawy. Faktem jest, iż Polska ustanawiając wymieniony art. 14 ust. 1 ustawy nie wypełniła zobowiązania członkowskiego w zakresie notyfikacji.

Z powyższych względów, jeszcze do niedawna, orzecznictwo polskie w kwestii stosowania art. 107 § 1 kks nie było jednoznaczne. Obowiązujące w omawianej materii przepisy nie zostały uchylone, a Sąd Najwyższy, do którego zostało skierowane pytanie prawne, nie wypowiedział się w sposób jednomyślny na temat zgodności przepisów w tym zakresie. Świadczą o tym wydane do tego momentu orzeczenia tego organu. Zaznaczyć należy, że Sąd nie ma prawa samoistnie stwierdzać niezgodności przepisu ustawy z Konstytucją, czy umową międzynarodową, co oznacza, że musi stosować obowiązujące przepisy do czasu ich uchylenia.

Wypada jednakowoż dostrzec, że rozbieżności interpretacyjne w zakresie tych zagadnień usuwa uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 19 stycznia 2017r. I KZP 17/16. W powyższym judykacie istotnym jest fragment, w którym Sąd Najwyższy wypowiedział się co do możliwości uznania, czy naruszenie przepisów art. 6 ust. 1 i art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych wypełnia znamię blankietowe przestępstwa z art. 107 § kks określone sformułowaniem, „kto wbrew przepisom ustawy … urządza lub prowadzi grę na automacie”. Przytoczyć zatem trzeba za cytowaną uchwałą, iż norma niestosowania krajowego przepisu technicznego, którego projektu nie notyfikowano Komisji Europejskiej, wynikająca z dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego, wyłącza możliwość zastosowania w sprawie o przestępstwo z art. 107 § 1 kks przepisu art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych w pierwotnym brzmieniu, natomiast art. 6 ust. 1 tej ustawy mógł i może nadal stanowić uzupełnienie normy blankietowej zawartej w art. 107 § 1 kks, o ile okoliczności faktyczne konkretnej sprawy pozwalają na ustalenie, że przepis ten ma zastosowanie i został naruszony. Sąd meriti w pełni podzielił powyższe zapatrywanie Sądu Najwyższego.

Zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy pozwolił na dokonanie jednoznacznych ustaleń fatycznych, które w sposób jasny i oczywisty rozstrzygnęły kwestię związaną z odpowiedzialnością karną oskarżonego P. C. za zarzucane mu przestępstwo. Sąd bazował na materiale dowodowym zgromadzonym na etapie prowadzonego postępowania przygotowawczego, jak i podczas trwającego przewodu sądowego, poddanym swobodnej ocenie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego – po myśli dyrektywy zawartej w art. 7 kpk. Szczególne znaczenie należało przypisać osobowym źródłom dowodowym w postaci zeznań przesłuchanych świadków, biegłego, jak i dowodom w postaci ujawnionych dokumentów. W kontekście całokształtu materiału dowodowego nagromadzonego na potrzeby niniejszej sprawy, krytycznej ocenie należało poddać wyjaśnienia pochodzące od samego oskarżonego, który kwestionował zasadność przypisywanego mu zarzutu. O. proces badawczy przebiegał z zachowaniem wytycznych określonych w art. 4 kpk, z uwzględnieniem okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść P. C..

W realiach rozpatrywanej sprawy nie budziło wątpliwości, że właścicielem zatrzymanego automatu był P. C. prowadzący wówczas Firmę Produkcyjno Usługowo Handlową (...) w E., który nie posiadał koncesji na prowadzenie kasyna gier w Barze (...) w K., ani w żadnym innym na terenie województwa (...), o czym stanowił art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych. Dalsze ustalenia w przekonaniu Sądu dowiodły, że oferowane gry na automacie były urządzane wbrew przepisom ustawy o grach hazardowych. Do tak jednoznacznej konstatacji doprowadziły Sąd wyniki przeprowadzonej przez ówczesny Urząd Celny w O. kontroli, wsparte zeznaniami biegłego R. R., a także po części świadków: A. i A. B. (2). Z relacji wspomnianych wyżej źródeł osobowych jednoznacznie wynika, iż wykazane na zajętym urządzeniu gry zawierają element losowości i urządzane są w celach komercyjnych, o czym stanowi przepis art. 2 ust. 5 ustawy o grach hazardowych. Takie ustalenia wynikają także z treści protokołu kontroli pracowników Urzędu Celnego w O. w zakresie urządzania i prowadzenia gier na automatach, jak też opinii biegłego z zakresu automatów do gier. Zdaniem Sądu, oskarżony winien zatem jeszcze przed uruchomieniem działalności – zgodnie z art. 2 ust. 6, upewnić się, poprzez wystąpienie do ministra finansów, czy oferowane urządzenia podlegają rygorom ustawy o grach hazardowych, czego jednak nie uczynił. P. C. utrzymywał jednak, że koncesja na urządzanie gier obowiązuje jedynie spółki a nie osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą. Podnoszenie przez oskarżonego, iż urządzenie zostało tak zmodyfikowane, aby było zgodne z przepisami ustawy o grach hazardowych, nie polega na prawdzie w świetle zeznań biegłego R. R., którym Sąd dał wiarę a który wskazał i wykazał sposób działania urządzenia i jaki wpływ na grę miał gracz. Sąd nie ma wątpliwości, iż oskarżony co najmniej godził się, że oferowane do użytkowania urządzenia mogą funkcjonować niezgodnie z przepisami o grach hazardowych, czym zrealizował stronę podmiotową zarzucanego mu przestępstwa polegającą na koniecznym działaniu umyślnym, w odnośnej sytuacji w zamiarze ewentualnym. W konsekwencji poczynionych wyżej ustaleń, Sąd treść złożonych przez oskarżonego wyjaśnień ocenił jako niewiarygodne, przytoczone wyłącznie w zamierzeniu uniknięcia grożącej mu odpowiedzialności karnej. Kwestionowane przez niego zapisy ustawy Sąd już wyżej omówił i nie mają one racji bytu w świetle obowiązującego orzecznictwa. Nie bez znaczenia pozostaje w tym miejscu fakt, że za podobne czyny P. C. był już wielokrotnie prawomocnie skazany. Sąd uznał zatem oskarżonego P. C. za winnego popełnienia czynu opisanego w części wstępnej wyroku, a stanowiącego przestępstwo skarbowe z art. 107 § 1 kks i za to na podstawie art. 107 § 1 kks i przy zastosowaniu art. 2 § 2 kks a to z uwagi na czas popełnienia czynu i zmianę ustawy karnej od 01 lipca 2015r., orzekł wobec niego karę 50 stawek dziennych grzywny określając wysokość jednej stawki na kwotę 200 zł.

Analizując kwestię wymiaru kary za przypisane oskarżonemu przestępstwo karno-skarbowe, Sąd kierował się wskazaniami opisanymi w art. 13 kks stanowiącym, iż wymierzając karę, środek karny lub inny środek, sąd uwzględnia w szczególności rodzaj i rozmiar ujemnych następstw czynu zabronionego, rodzaj i stopień naruszenia ciążącego na sprawcy obowiązku finansowego, jego motywację i sposób zachowania się, właściwości i warunki osobiste, sposób życia przed popełnieniem czynu zabronionego i zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza gdy czynił starania o zapobieżenie uszczupleniu należności publicznoprawnej lub o jej późniejsze wyrównanie. Mając zatem na uwadze przede wszystkim sposób działania oskarżonego, jak również dane o jego karalności, przy braku występujących po jego stronie okoliczności łagodzących, Sąd uznał, iż właściwą sankcję karną stanowić będzie kara w postaci grzywny we wskazanym powyższej wymiarze, przy jednoczesnym przekonaniu, iż możliwa do wymierzenia kara pozbawienia wolności byłaby sankcją zbyt surową. Zdaniem Sądu, konieczność poniesienia odpowiedzialności finansowej stanowić będzie wymierną dolegliwość dla oskarżonego. Nadto, orzeczona w niniejszej sprawie kara znajduje odzwierciedlenie w kształtowaniu świadomości prawnej społeczeństwa oraz aprobatę, iż za zachowania negatywne należy ponieść sprawiedliwą karę, a sankcja orzeczona wobec wyżej wymienionego za taką powinna być postrzegana.

Sąd, stosownie do dyspozycji art. 30 § 1 i 5 kks, orzekł przepadek automatu do gier o nazwie H. (...) wymienionego w postanowieniu o uznaniu za dowód rzeczowy na k. 52 akt sprawy, zatrzymanego 05 lipca 2012r. w K., a przechowywanego w magazynie depozytowym (...)Skarbowego w O. oraz ujawnionymi w nim środkami pieniężnymi w wysokości 10 zł, zgodnie z pokwitowaniem jak k. 35 akt sprawy.

Kształtując orzeczenie o kosztach niniejszego postępowania, Sąd na podstawie art. 113 § 1 kks w zw. z art. 627 kpk zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe tj. poniesione w sprawie wydatki w kwocie 931 zł oraz na podstawie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 1 Ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych opłatę w kwocie 1.000 zł uznając, iż oskarżony ma możliwości finansowe, aby owe kwoty uiścić bez istotnego uszczerbku dla utrzymania siebie i osób mu najbliższych.

Mając na uwadze powyższe, Sąd zważył jak w sentencji orzeczenia.