Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kędzierzynie Koźlu

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W. L. ma 28 lat, jest kawalerem, opiekującym się siedmioletnim synem, o opiekę nad którym trwa spór sądowy z jego matką. Z tytułu zatrudnienia w charakterze mechanika osiąga dochód zasadniczy w wysokości 2200 złotych brutto miesięcznie. W przeszłości był jednokrotnie karany, wyrokiem Sądu Rejonowego w Kędzierzynie-Koźlu z dnia 12.04.2011 r., sygn. akt II K 130/11, skazany został za przestępstwa z art. 178a § 1 kk oraz art. 177 § 1 kk w zw. z art. 178 § 1 kk na karę łączną 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 4 lat próby oraz łączny środek karny w postaci dziesięcioletniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych. Zarzuconego mu czynu dopuścił się w stanie nietrzeźwości 2, 24 promila alkoholu w wydychanym powietrzu.

Dowód :

- dane o karalności, k. 62-64,

- protokół z badania stanu trzeźwości, k. 2,

- dane osobopozbawcze, k. 32.

Oskarżony W. L. w początkowych wyjaśnieniach złożonych na etapie postępowania przygotowawczego nie przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu i skorzystał z prawa do odmowy składania wyjaśnień. Przy kolejnym przesłuchaniu, zmienił swoje wyjaśnienia, przyznał się do popełnienia obu zarzuconych mu czynów, wyraził skruchę z powodu zaistniałego zdarzenia, wskazując, że na Komisariat Policji wysłał dwa imienne listy z przeprosinami. Podobne wyjaśnienia oskarżony złożył oskarżony na rozprawie.

Sąd zważył, co następuje:

W. L. został oskarżony w przedmiotowej sprawie o to, że:

I. w dniu 26 grudnia 2018r. w K. (woj. (...)) na stacji paliw (...) mieszczącej się przy ul. (...) poprzez uderzenie z otwartej dłoni w szyję i policzek oraz szarpanie za mundur, naruszył nietykalność cielesną funkcjonariusza policji O. G. w trakcie pełnienia przez niego obowiązków służbowych, działając w celu zmuszenia funkcjonariusza do zaniechania prawnej czynności służbowej w postaci podjętej interwencji, to jest o przestępstwo z art. 224 § 2 kk i art. 222 § 1 kk przy zast. art. 11 § 2 kk,

II. w tym samym czasie i miejscu co w pkt. I. po wyjściu ze stacji paliw (...) za zewnątrz, podczas i w związku z wykonywaniem czynności służbowych, używając słów, które powszechnie uznane są za obelżywe, znieważył funkcjonariuszy policji O. G. oraz M. K., jak również grożąc im pobiciem oraz zwolnieniem z pracy w trakcie pełnienia przez nich obowiązków służbowych, działał w celu zmuszenia funkcjonariuszy do zaniechania prawnej czynności służbowej w postaci podjętej interwencji, to jest o przestępstwo z art. 224 § 2 kk i art. 226 § 1 kk przy zast. art. 11 § 2 kk.

W przekonaniu Sądu, ocena wszystkich przeprowadzonych w sprawie dowodów, w szczególności relacji osobowych źródeł dowodowych, w tym także zmienionych wyjaśnień oskarżonego dokonana swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, wskazuje w sposób bezsprzeczny na popełnienie przez oskarżonego zarzuconych mu czynów z art. 224 § 2 kk i art. 222 § 1 kk przy zast. art. 11 § 2 kk oraz z art. art. 224 § 2 kk i art. 226 § 1 kk przy zast. art. 11 § 2 kk. Oba te czyny wchodzą w skład ciągu przestępstw w rozumieniu art. 91 § 1 kk.

Uwzględniając powyższe, Sąd uznał oskarżonego W. L. za winnego popełnienia czynów opisanych w części wstępnej wyroku, stanowiących przestępstwa z art. 224 § 2 kk i art. 222 § 1 kk przy zast. art. 11 § 2 kk oraz z art. 224 § 2 kk i art. 226 § 1 kk przy zast. art. 11 § 2 kk , przyjmując, że przestępstwa te wchodzą w skład ciągu przestępstw w rozumieniu art. 91 § 1 kk, i wymierzył mu za te czyny na podstawie art. 224 § 1 kk w zw. z art. 224 § 2 kk przy zast. art. 11 § 3 kk przy zast. art. 91 § 1 kk w zw. z art. 34 § 1 kk i § 1a pkt 1 kk w zw. z art. 35 § 1 kk karę 10 miesięcy ograniczenia wolności, zobowiązując go do wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym. Podkreślić należy, że w podstawie wymiaru kary omyłkowo pominięto przepis art. 37a kk, który przewiduje, jeżeli ustawa przewiduje zagrożenie karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 8 lat, możliwość orzeczenia zamiast tej kary grzywny albo kary ograniczenia wolności, o której mowa w art. 34 § 1a pkt 1 lub 4. Zdaniem Sądu, oskarżony zasługuje na takie złagodzenie dotyczące rodzaju wymierzonej kary.

Wymierzając oskarżonemu karę 10 miesięcy ograniczenia wolności polegającą na zobowiązywaniu wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cel społeczny, Sąd oparł się na założeniach przewidzianych w art. 53 k.k., wyrażających dyrektywy prewencji ogólnej pozytywnej mającej na celu kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa i utwierdzania go w przekonaniu, że sprawcy przestępstw ponoszą sprawiedliwą odpowiedzialność za popełniony, zawiniony czyn zabroniony, jak również prewencji indywidualnej, żeby kara oddziaływała na oskarżonego w taki sposób, aby uznawszy swoje zachowanie za sprzeczne z wymogami prawa, już więcej takich czynów zabronionych w przyszłości się nie dopuścił. Również uwzględnił to, aby dolegliwość kary nie przekraczała stopnia winy i wziął pod uwagę społeczną szkodliwość czynu. Sąd uwzględnił też w szczególności motywację i sposób zachowania się oskarżonego, który pod wpływem alkoholu awanturował się, używał wulgaryzmów, szarpał się i znieważał funkcjonariuszy policji, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa, w szczególności dotychczasową karalność, a także zachowanie się oskarżonego po popełnieniu przestępstw, w szczególności poczytał na korzyść oskarżonemu fakt wykonywania pracy zarobkowej, zajmowania się małoletnim synem, wyrażenia skruchy i pisemnego przeproszenia pokrzywdzonych funkcjonariuszy policji. Jeżeli chodzi o uprzednią karalność, uwzględnił Sąd na korzyść oskarżonego również okoliczność, że była to karalność jednokrotna i mająca miejsce ponad 8 lat przed wydaniem wyroku w niniejszej sprawie.

Tak orzeczona kara – w opinii Sądu – jest adekwatna do stopnia winy oskarżonego, społecznej szkodliwości jego czynów oraz w pełni realizuje cele kary określone przez ustawodawcę, w tym nie tylko w zakresie funkcji resocjalizacyjnej, wychowawczej oraz prewencji indywidualnej wobec oskarżonego, ale także w zakresie szeroko pojmowanej prewencji ogólnej oraz kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Celem uwypuklenia, że skrucha nie powinna przybierać tylko charakteru werbalnego, na podstawie art. 46 § 1 kk orzekł Sąd od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonych O. G. i M. K. kwoty po 500 złotych tytułem zadośćuczynienia za wyrządzoną pokrzywdzonym krzywdę czynem z art. 226 § 1 kk, a na rzecz pokrzywdzonego O. G. kwotę 500 złotych tytułem zadośćuczynienia za wyrządzoną pokrzywdzonemu krzywdę czynem z art. 222 § 1 kk.

W związku z tym, że i z poprzedniego skazania wynikało, że oskarżony ma problemy z nadużywaniem alkoholu, na podstawie art. 72 § 1 pkt. 5 kk w zw. z art. 35 § 4 kk zobowiązał Sąd oskarżonego w okresie wykonywania kary do powstrzymania się od nadużywania alkoholu,

Ponadto, kierując się art. 627 kpk i art. 2 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 2 ustęp 2 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 270 złotych, w tym opłatę w kwocie 180 złotych, bowiem oskarżony W. L. pracuje i osiąga dochody, wobec czego zdaniem Sądu jest w stanie ponieść te koszty.

Uwypuklić należy, iż mając na uwadze brzmienie przepisu art. 423 § 1a k.p.k., w świetle którego, w przypadku złożenia wniosku o uzasadnienie wyroku w części odnoszącej się jedynie do rozstrzygnięcia o karze i o innych konsekwencjach karnych czynu, sąd może ograniczyć zakres uzasadnienia do tych tylko części wyroku, których wniosek dotyczy, Sąd ograniczył zakres pisemnych motywów ogłoszonego w niniejszej sprawie wyroku co do rozstrzygnięcia o karze i podstawie prawnej jej wymierzenia, wychodząc w rozważaniach poza tą granicę jedynie w celu zachowania ich spójności w zakresie oceny okoliczności