Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kędzierzynie Koźlu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 października 2016 r.

Sąd Rejonowy w Kędzierzynie-Koźlu I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	Sędzia SR Radosław Jamroży
Protokolant:	sekr. sądowy Wioletta Bartołd

po rozpoznaniu w dniu 6 października 2016 r. w Kędzierzynie-Koźlu

sprawy z powództwa A. W. (1)

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

I.  zasądza od strony pozwanej (...) S.A. w W. na rzecz powódki A. W. (1) kwotę 30 000,00 zł (słownie złotych: trzydzieści tysięcy 00/100) z odsetkami ustawowymi od dnia 12.09.2015r. do dnia 31.12.2015 r. i z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 01.01.2016 r. do dnia zapłaty;

II.  oddala dalej idące powództwo;

III.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 1 803,40 zł tytułem kosztów procesu;

IV.  nakazuje zwrot na rzecz strony pozwanej kwoty 550 zł z zaliczki uiszczonej pod pozycją nr (...).

C 710/15

UZASADNIENIE

Powódka A. W. (1) wniosła o zasądzenie od strony pozwanej kwoty 50 000 zł z ustawowymi odsetkami ustawowymi od dnia 12.09.2015 r. do dnia 31.12.2015r. oraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1.01.2016 r. do dnia zapłaty (pismo k 53).

Uzasadniając żądanie wskazano, iż dnia 12.07.1999 r. E. K.-prowadząc samochód-potrącił jadącego rowerem ojca powódki E. J.. Ten ostatni wskutek doznanych obrażeń zmarł dnia 13.07.1999 r.

Ojciec powódki w chwili zdarzenia miał 53 lata, zaś powódka 27, choć razem nie mieszkali widywali się codziennie, wspierali się, dzielili radości i smutki dnia powszedniego. Ojciec był autorytetem , bezpieczną przystanią, szukała u niego wsparcia, rady, pocieszenia. Wiadomość o śmierci spowodowała szok, ból, niedowierzanie, powódką targały silne emocje, przez długi czas nie mogła spać, zażywała tabletki uspokajające , straciła apetyt, przestała wychodzić z domu, zaś pogrzeb był jednym z najbardziej traumatycznych przeżyć w jej życiu.

Pomimo upływu czasu pamięć o ojcu postaje w sercu powódki.

Jako podstawę dochodzonego zadośćuczynienia wskazano art. 448 w zw. z art. 24 § 1 kc, zaś odsetek art. 481 kc. Żądanie odsetek od daty 12.09.2015r. powódka uzasadniła faktem przyznania jej decyzją z dnia 11.09.2015 r. zadośćuczynienia w kwocie 10 000 zł.

Pozwany zakład ubezpieczeń domagał się oddalenia powództwa, uznając, że wypłacone zadośćuczynienie w kwocie 10 000 zł jest stosowne zważywszy na okoliczności sprawy, w tym czas jaki upłynął od zdarzenia. Zdaniem strony, przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia nie mają zastosowania przesłanki z art. 445 kc , natomiast źródłem krzywdy przewidzianej w art. 448 kc jest śmierć najbliższego członka rodziny, którego skutki odczuwane są przede wszystkim w sferze psychicznej, dlatego zadośćuczynienie z art. 445 kc winno być co do zasady wyższe. Nadto ochrona z art. 448 kc obejmuje węższy zakres niż ochrona z art. 446 § 4 kc.

Strona pozwana podniosła także , że powódka wskutek śmierci ojca nie stała się osobą samotną, nadal zamieszkiwała ze swoim mężem i synem, posiadała rodzeństwo, miała 27 lat i od 5 lat prowadziła samodzielne gospodarstwo domowe. Nie przecząc bliskim relacjom z ojcem podniesiono, że powódka w chwili śmierci była osobą dojrzałą i samodzielną. Zarzucono także brak jakichkolwiek problemów natury psychologicznej , obniżenia aktywności życiowej , brak zmiany sytuacji życiowej czy mieszkaniowej. Naturalna żałoba nie jest podstawą przyznania zadośćuczynienia w żądanej wysokości.

Podniesiono także, iż dla oceny zasadności roszczenia winien być brany pod uwagę upływ czasu od zdarzenia.

W odniesieniu do odsetek zarzucono, iż opóźnienie wystąpi dopiero od wyroku przyznającego zadośćuczynienie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny

E. J. urodził się dnia (...)

Dowód:

- odpis aktu zgonu str. 38 akt szkody

Powódka urodziła się dnia (...) jest córką E. J. i J. J.. W dniu 23.04.1994 r. zawarła związek małżeński z A. W. (2).

Powódka ma siostrę, urodzoną dnia (...) J. N..

Dowód:

- odpis aktu małżeństwa str. 37 akt szkody

- odpis aktu małżeństwa str. 36 akt szkody

Przed dniem 12.07.1999 r. powódka zamieszkiwała w K. wraz ze swoim małżonkiem oraz dzieckiem, zarówno ona jak i jej małżonek byli zatrudnieni. Jej rodzice także zamieszkiwali w K.. A. W. (1) na bieżąco utrzymywała kontakty z ojcem, informowała go o swoich sprawach, święta i uroczystości spędzała u rodziców, także dowiedziała ich w niedziele. Syn powódki często spędzał weekendy u jej rodziców.

A. W. (1) studiowała, zaś ojciec pomagał jej w związku z tym finansowo.

Ojciec powódki był osobą z którą łączyła ją najsilniejsza wieź uczuciowa.

Dowód:

-przesłuchanie powódki e- protokół z dnia 17.03.2016 r. 00:22:22, 00:22:23, 00:26:13, 00:27:59, 00:28:29, 00:23:37

- zeznania świadka A. C. e- protokół z dnia 17.03.2016 r. 00:10:09

- zeznania świadka M. W. e- protokół z dnia 25.01.2016 r. 00:21:57, 00:26:05, 00:26:19, 00:27:10, 00:37:26, 00:37:46, 00:21:20

- opinia biegłego k 95 (pkt 4)

-opinia dodatkowa k 114

W dniu 12.07.1999 r. w K., na ulicy (...)- kierując samochodem osobowym – jechał z nadmierną prędkością i nie zachował wymaganej ostrożności, w trakcie wyprzedzania innego pojazdu najechał na jadącego rowerem E. J. wskutek czego ten ostatni doznał wielonarządowych urazów ciała i zmarł w dniu 13.07.1999 r.

Sprawca wypadku za powyższy czyn, zakwalifikowany jako przestępstwo z art. 177 § 2 w zw. z art. 178 kk został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Kędzierzynie-Koźlu z dnia 4.01.2000 r.

Dowody:

- wyrok Sądu Rejonowego w Kędzierzynie-Koźlu k 72

- wyrok Sądu Okręgowego w Opolu k 73

- odpis aktu zgonu str. 38 akt szkody

Po śmierci E. J. organizacją pogrzebu zajęła się powódka wraz z jej siostrą, wykorzystała parę dni urlopu.

Dowód:

- zeznania świadka M. W. e- protokół z dnia 25.01.2016 r. 00:23:41,

- przesłuchanie powódki e- protokół z dnia 17.03.2016 r. 00:28:10

Śmierć ojca wywołała u powódki bezpośrednie zaburzenia emocjonalne związane z przeżywaną żałobą, wystąpiły zaburzenia psychosomatyczne – długotrwała bezsenność, powódka zażywała leki nasenne i uspokajające prze okres 2-3 miesięcy, utraciła wiarę w Boga i inne autorytety, gloryfikując osobę zmarłego.

Matka powódki po wypadku cierpiała na chorobę alkoholową , zaś w stanie jej nasilenia wymagała hospitalizacji. Następnie chorowała na nowotwór. A. W. (1) opiekowała się chorą matką zarówno w okresie gdy ta cierpiała na chorobę alkoholową jak i później gdy chorowała na nowotwór. Aby zapewnić matce całodobową opiekę powódka zabrała ją do swojego mieszkania, ponadto opłacała jej rachunki. Ostatecznie matka powódki zmarła w hospicjum w roku 2015.

Po wypadku A. W. (1) przerwała studia, których już nigdy nie ukończyła.

Dowody:

-przesłuchanie powódki e- protokół z dnia 17.03.2016 r. 00:25:08, 00:27:35, 00:23:52, 00:24:08,00:24:23

- opinia biegłego k 93, 94,95 (pkt 1,2,3,5)

- zeznania świadka M. W. e- protokół z dnia 25.01.2016 r. 00:32:16,00:33:13, 00:33:44,00:32:38, 00:21:08

- zeznania świadka A. C. e- protokół z dnia 17.03.2016 r. 00:12:45,00:13:02

-opinia dodatkowa k 114

Wyrokiem Sądu Okręgowego w Opolu z dnia 3.11.2010r. małżeństwo powódki zostało rozwiązane przez rozwód.

Dowód:

- odpis aktu małżeństwa str. 37 akt szkody

Aktualnie A. W. (1) raz w miesiącu odwiedza grób ojca, którym się opiekuje. Często wspomina ojca, w szczególności w rocznice śmierci, urodzin, święta.

Dowody:

-przesłuchanie powódki e- protokół z dnia 17.03.2016 r. 00:25:26,00:25:38, 00:25:46

- opinia biegłego k 93, 94,95 (pkt 1,2,3,5)

- zeznania świadka M. W. e- protokół z dnia 25.01.2016 r. 00:31:03, 00:31:43, 00:34:34, 00:35:09

-opinia dodatkowa k 114

Pismem z dnia 27.07.2015 r. pełnomocnik powódki zwrócił się do strony pozwanej o przyznanie jej zadośćuczynienia w kwocie 100 000 zł za krzywdę w związku ze śmiercią E. J..

Dowód:

- pismo pełnomocnika powódki str. 31 akt szkody

Pismem z dnia 11.09.2015 r. strona pozwana przyznała powódce kwotę 48 702,64 zł tytułem odszkodowania za pogorszenie się sytuacji życiowej oraz kwotę 10 000 zł tytułem zadośćuczynienia.

Dowód:

- pisma strony pozwanej str. 22 i 19 akt szkody

Sąd zważył co następuje

Dokonując ustaleń faktycznych w sprawie w odniesieniu do spornego zakresu krzywdy determinującego wysokość należnego zadośćuczynienia sąd miał na uwadze dowody z zeznań świadków, przesłuchania powódki oraz przeprowadzony na wniosek strony pozwanej dowód z opinii biegłego psychologa.

Świadkowie oraz korespondujące z nimi zeznania powódki stanowiły źródło ustaleń relacji A. W. (1) ze zmarłym ojcem, intensywności kontaktów oraz sytuacji osobistej i zawodowej do dnia śmierci jej ojca oraz zmian które nastąpiły po tragicznym zdarzeniu z roku 1999. Ponadto opinia biegłego sądowego pozwoliła dokonać oceny stanu psychicznego powódki będącego konsekwencja śmierci bliskiej osoby.

Odnosząc się do zeznań świadków M. W. oraz A. C. sąd uznał, iż stanowią one wiarygodne źródło ustaleń faktycznych pozwalających na odtworzenie sytuacji powódki zarówno z okresu sprzed jak i po zaistnieniu czynu niedozwolonego skutkującego śmiercią E. J.. Jak podała M. W. jest przyjaciółką powódki (e- protokół z dnia 25.01.2016 r. 00:22:56) zaś A. C. zna ją od dziecka (e- protokół z dnia 17.03.2016 r. 00:08:31). Relacja świadków pozostaje spójna i zbieżna z zeznaniami i twierdzeniami samej powódki. Dowody to pozwoliły na ustalenie serdecznej więzi łączącej córkę ze zmarłym ojcem, intensywnych kontaktów pomimo prowadzenia osobnych gospodarstw domowych, udzielanego wsparcia. Sąd nie znalazł także żadnych podstaw do kwestowania przydatności dowodu z opinii biegłego , który służył ustaleniu więzi łączącej ojca z córką oraz konsekwencji nagłej śmierci w sferze psychicznej powódki. Składane przez stronę pozwaną zastrzeżenia do obu opinii stanowią jedynie polemikę z ustaleniami biegłej w istocie niekorzystnymi dla pozwanego ubezpieczyciela.

W sprawie zachodzi zatem materialnoprawna podstawa konstruowania roszczenia o zadośćuczynienie z art. 448 kc ( co było pomiędzy stronami bezsporne) z powodu naruszenia dobra osobistego powódki w postaci prawa do utrzymywania więzi rodzinnej ze zmarłym ojcem , zaś odpowiednią kwotą zadośćuczynienia- odpowiadająca zakresowi krzywdy- jest suma 40 000 zł. Mając to na uwadze kwota przyznana powódce w wysokości 10 000 zł nie odpowiadała zakresowi krzywdy co skutkuje uwzględnieniem powództwa w części dotyczącej 30 000 zł. Sąd nie znalazł jednak podstaw do uznania, zgodnie z twierdzeniami powódki, by odpowiednie zadośćuczynienie w rozumieniu art. 448 kc miało wynieść 60 000 zł.

Z przeprowadzonych dowodów wynika, iż w istocie ojciec A. W. (1) był jej osobą najbliższą, utrzymywała z nim kontakty sprawdzające się do częstych wizyt, wspólnego spędzania świąt, regularnych obiadów niedzielnych. Jak wynika z materiału dowodowego, w tym z opinii biegłej (k 95 pkt 4), więź łącząca powódkę z ojcem była najsilniejsza spośród wszystkich członków rodziny albowiem nikt jej nie dawał takiego poczucia bezpieczeństwa jak zmarły. Bez wątpienia przejawem intensywnych kontaktów było częste pozostawianie syna powódki u rodziców celem spędzenia weekendu. Ocena intensywności więzi i poczucia bezpieczeństwa odczuwanego przez powódkę, zawarta w opinii biegłej, koresponduje z treścią pozostałych dowodów. Nie bez znaczenia jest także fakt wsparcia materialnego związanego z podjętymi przez powódkę studiami. Nie można wiec do końca podzielić argumentacji strony pozwanej jakoby roszczenie powódki niweczył fakt prowadzenia samodzielnych gospodarstw domowych. W zasadzie sąd akceptuje stanowisko wedle którego utrata członka rodziny (osoby najbliższej ) wskutek nagłej śmierci w sytuacji wspólnego prowadzenia gospodarstwa domowego oraz zależności emocjonalnej czy materialnej od zmarłego, winna skutkować w ustaleniem większego stopnia krzywdy. Taka sytuacja bez wątpienia może mieć miejsce w sytuacji utraty rodzica prze niesamodzielne jeszcze dziecko, zamieszkujące z wstępnym. Z drugiej strony można zaaprobować pogląd wedle którego po usamodzielnieniu się dziecka więź emocjonalna łącząca go z rodzicami słabnie, zaś zależność ekonomiczna zupełnie ustaje, co może występować w szczególności w sytuacji życia w różnych częściach kraju czy poza jego granicami. Nie można wykluczyć także relacji wręcz wrogich pomiędzy rodzicami i pełnoletnimi dziećmi wynikającymi z określonych konfliktów.

W przedmiotowej sprawie żadna z powyższych skrajnych sytuacji nie ma miejsca. Powódka, jak słusznie zresztą wskazała strona pozwana, nie pozostawała zupełnie zależna od zmarłego ojca albowiem w dacie tragicznego wypadku od 4 lat pozostawała w związku małżeńskim, miała trzyletnie dziecko i wraz z założoną przez siebie rodziną mieszkała odrębnie, pozostając wraz z małżonkiem w zatrudnieniu. Zatem w sprawie brak było takiej zależności by pozwalała na uznanie stopnia krzywdy uzasadniającego przyznanie zadośćuczynienie w wysokości wskazywanej przez A. W. (1). Nie można uznać- co potwierdza biegła w opinii (k 95 pkt 70)- by wskutek wypadku nastąpiły zaburzenia psychiczne o nasileniu chorobowym, które mogły dezintegrować osobowość powódki lub dezorganizować codzienne jej życie lub działanie. Co istotne także, jak podała biegła ( k 95 pkt 3), żałoba powódki nie przekroczyła granic patologii. Należy mieć na uwadze fakt, iż zawsze śmierć osoby najbliższej, w szczególności nagła, jest źródłem bólu, smutku i przygnębienia, pojmowanego jako naturalny stan żałoby.

Z drugiej strony, okoliczności sprawy nie pozwalają na uznanie by odpowiednim zadośćuczynieniem była przyznana przez stronę pozwaną kwota 10 000 zł. Zważyć należy, iż A. W. (3) pomimo założenia własnej rodziny utrzymywała intensywne i serdeczne kontakty z ojcem, który spośród całej rodziny był jej najbliższy, co potwierdzają świadkowie i opinia biegłej. Konkluzja ta jest uzasadniona w świetle zamieszkiwania całej rodziny w K.. Nie ma wątpliwości, że zamieszkiwanie w tym samym mieście sprzyja utrzymywaniu serdecznej więzi pomiędzy dziećmi i rodzicami nawet po usamodzielnieniu się dzieci. W przypadku powódki przejawiała się ona w regularnym wspólnym spędzaniu świąt, uroczystości, coniedzielnych wizyt, pozostawianiu dziecka powódki u dziadków. Można uznać, iż intensywność kontaktów w takim przypadku jest dość wysoka. Nie należy także tracić z pola widzenia faktu pomocy finansowej ojca związanej ze studiami powódki, co zważywszy na jej samodzielność ( wszak zarówno ona jak i jej małżonek pozostawali w zatrudnieniu) potwierdza jedynie trwające zaangażowanie ojca w podnoszenie kwalifikacji córki. Istotny jest także kontekst sytuacyjny związany z chorobą alkoholową matki powódki co usprawiedliwia jej większe zaangażowanie uczuciowe w relacji z ojcem , który, co zrozumiałe, mógł w konfrontacji z drugim rodzicem być źródłem stabilności i ostoją rodziny. Taka sytuacja tłumaczy ponadprzeciętne zaangażowanie powódki w relacjach z ojcem i potwierdza słuszność opinii bieglej wskazującej na ojca powódki jako osobę jej najbliższą.

Wychodząc z tych ustaleń dotyczących charakteru więzi do daty śmierci, nie może budzić wątpliwości zakres i intensywność cierpienia związanego z nagłym odejściem najbliższej osoby. Po pierwsze- słusznie powołano się w pozwie na wiek zmarłego- 53 lata. Oznacza to ,iż E. J. nie był osobą w podeszłym wieku lecz w szczycie aktywności życiowej. Powódka miała więc prawo uważać w roku 1999 , że jeszcze przez wiele lat będzie mogła cieszyć się z wsparciem i bliskością najważniejszej dla niej osoby. W tych okolicznościach, choć co do zasady żałoba nie miała charakteru patologicznego, nie sposób kwestionować ustaleń biegłej co do jej powikłanego charakteru. Jak podano w opinii wynika to ze zmian obejmujących sferę poznawczą i duchową ( opinia k 95). Występowały zaburzenia psychosomatyczne objawiające się długotrwałym problemem bezsenności , konicznością zażywania leków nasennych.

Bardzo istotna dla określenia zakresu krzywdy jest również okoliczność związana z chorobą matki powódki. Jak wynika z zeznań świadków i opinii biegłej, A. W. (1) po śmierci ojca opiekowała się nią zarówno w okresie gdy ta cierpiała na chorobę alkoholową jak i później gdy chorowała na nowotwór. Aby zapewnić matce całodobową opiekę powódka zabrała ją do swojego mieszkania, ponadto opłacała jej rachunki (opinia biegłego k 95, zeznania świadka M. W. e- protokół z dnia 25.01.2016 r. 00:32:16,00:33:13, zeznania świadka A. C. e- protokół z dnia 17.03.2016 r. 00:13:02). Ciężar opieki nad matką spadł na powódkę, tym bardziej, iż jej siostra mniej angażowała się w pomoc matce (zeznania świadka M. W. e- protokół z dnia 25.01.2016 r. 00:33:29).

Nie ulega wątpliwości, iż powyższa okoliczność wpłynęła na zwiększenie zakresu krzywdy, albowiem gdyby żył ojciec to bez wątpienia na nim, a nie na powódce spoczywałby ciężar opieki nad chorą małżonką. Ta okoliczność implikuje także dalsze konsekwencje w postaci przerwania studiów. Abstrahując w tym miejscu od kwestii zakresu pomocy finansowej zmarłego ojca, nie ulega wątpliwości, iż w sytuacji osobistej w której znalazła się powódka , związanej choćby z dodatkowymi obowiązkami związanymi z opieką nad matką, przerwanie studiów jawi się jako pochodna śmierci E. J.. To zaś zwiększa zakres krzywdy albowiem śmierć zniweczyła plany uzyskania wyższego wykształcenia co spowodowało frustrację i doprowadziło do obniżenia samooceny ( opinia biegłej k 94,95).

Reasumując, mając na uwadze stopień zażyłości powódki z jej ojcem oraz skutki jego śmierci o charakterze psychologicznym, w życiu osobistym oraz zawodowym, należało uznać, iż odpowiednie zadośćuczynienie wynosi 40 000 zł.

W tym miejscu, jedynie dla porządku należy dodać, iż wynikająca z akt szkodowych przyznana powódce kwota tytułem odszkodowania za pogorszenie sytuacji życiowej , nie może być brana pod uwagę przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia, albowiem, jak wskazał Sad Najwyższy w uchwale z dnia 26 października 1970 r. III PZP 22/70, roszczenie z art. 446 § 3 kc służy naprawieniu szkody majątkowej.

Na marginesie należy dodać, iż sąd nie podzielił argumentacji strony pozwanej jakoby dla oceny roszczenia miał mieć znaczenie upływ czasu od śmierci ojca powódki ( k19). Prawdą jest, jak podała strona, iż podstawą wyrokowania jest stan faktyczny istniejący w chwili zamknięcia rozprawy, lecz w sprawie dotyczącej zadośćuczynienia sąd ocenia rozmiar krzywdy która miała miejsce od daty czynu niezadowolonego do zamknięcia rozprawy. Ewentualne pogodzenie się ze śmiercią osoby najbliższej , co jest naturalnym zjawiskiem związanym z zakończeniem żałoby, nie może niweczyć roszczenia o zadośćuczynienie w wysokości uwzgledniającej krzywdę która występowała tuż po śmierci osoby najbliższej.

Wraz z kwotą główną, Sąd, na podstawie art. 481 kc, zasądził od strony pozwanej na rzecz powódki ustawowe odsetki za opóźnienie uznając, iż strona pozwana znajdowała się już w opóźnieniu w dniu 12.09.2015 r. Strony pozostawały bowiem w sporze co do daty od której występuje stan opóźnienia w zapłacie zadośćuczynienia. Strona pozwana argumentowała, iż ewentualne opóźnienie ma miejsce od dnia wyrokowania.

Sąd nie podzielił tej argumentacji, uznając, iż wymagalność roszczenia o zadośćuczynienie, a co za tym idzie opóźnienie w jego spełnieniu, należy określać stosownie do normy art. 481 §1 k.c. w zw. z art. 817 §1 k.c. i art. 14 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 22.05.2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Tym samym sąd podzielił argumentację powoda co do daty wymagalności i daty opóźnienia . Jak wynika z akt szkody , już dnia 24.06.2015 r. wpłynęło zgłoszenie szkody (vide : pismo strony pozwanej z dnia 29.06.2015 r. strona 43 akt szkody) , zatem w dniu 12.09.2015r. pozwany ubezpieczyciel pozostawał już w opóźnieniu. Należy podnieść za wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 30 listopada 2012 r. I ACa 1107/12, że „ o dacie początkowej świadczenia odsetkowego przy zasądzeniu zadośćuczynienia decyduje to, na jaka datę ukształtował się stan faktyczny będący podstawą oceny wysokości przedmiotowego świadczenia. O ile stan taki został ukształtowany w dacie wezwania do zapłaty, a co za tym idzie - wysokość zadośćuczynienia jest oceniana z odwołaniem się do tych okoliczności faktycznych, to odsetki należą się od daty wezwania do zapłaty. O ile jednak podstawą oceny są także okoliczności faktyczne, które miały miejsce pomiędzy datą wezwania do zapłaty a datą wyrokowania, to odsetki należą się do daty ustalenia wysokości zadośćuczynienia przez Sąd”. Przechodząc w tych okolicznościach na grunt niniejszej sprawy Sąd uznał, iż stan faktyczny będący podstawą przyznania zadośćuczynienia istniał już w dacie doręczenia stronie pozwanej pisma – zgłoszenia szkody.

Z uwagi na częściowe uwzględnienie żądania należało dokonać stosunkowego rozdzielenia kosztów na podstawie art. 100 kpc.

Powódka wygrała proces w 60%, strona pozwana w 40%.

Koszty procesu poniesione przez powódkę stanowią:

- stawka minimalna wynagrodzenia profesjonalnego pełnomocnika zgodnie z § 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002 r. (2400 zł),

- opłata sądowa uiszczona na podstawie ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych ( 2500 zł)

- opłata skarbowa od dokumentu pełnomocnictwa (17 zł) uiszczona na podstawie ustawy z dnia 16.11.2006r. o opłacie skarbowej,

- łącznie 4917 zł.

Mając na uwadze zakres uwzględnienia powództwa – 60%, należna powódce kwota kosztów procesu wynosi 2 950,20 zł.

Koszty procesu poniesione przez stronę pozwana stanowią:

- stawka minimalna wynagrodzenia profesjonalnego pełnomocnika zgodnie z § 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002 r. (2400 zł),

- opłata skarbowa od dokumentu pełnomocnictwa (17 zł) uiszczona na podstawie ustawy z dnia 16.11.2006r. o opłacie skarbowej,

- zaliczka na wydatki związane z opinia biegłego (450 zł k 96,121).

- łącznie 2 867 zł .

Mając na uwadze zakres oddalenia powództwa – 40%, należna stronie kwota kosztów procesu wynosi 1146,80 zł.

Reasumując, należało zasadzić na rzec powódki kwotę kosztów 1803,40 zł (2950,20 -1146,80).

Zwrot nadpłaconej zaliczki na wydatki z związane z opinią biegłego wynika z art. 84 ustawy o kosztach sadowych w sprawach cywilnych.